Een melodramatische blog deze keer. Hoewel misschien ook wel niet.
In een tijd dat we steeds somberder (en bijna depressief) worden van alle berichten die we te verwerken krijgen, is het ook wel eens fijn om de zinnen te verzetten, met andere ogen naar de omgeving te kijken. Misschien ook wel even te vergeten wat er elders gebeurt.
Het lijkt alsof de wereld zucht onder haar eigen gewicht. Oorlogen slepen zich voort, politieke schermutselingen worden met de dag vreemder, en het nieuws is een eindeloze stroom van onrust en ellende.
Maar vandaag… vandaag was het (in ieder geval voor mij) even anders.
Het is 8 maart en de lente heeft zich onbeschaamd vroeg en uitbundig aangediend. Twintig graden, een zon die alles in een gouden gloed zet, en een zacht briesje dat de geur van de rivier meevoert. Met een aantal vrienden ("vrinden" zoals we dat binnen Rotary ook wel eens zeggen) aan het werk in de uiterwaarden aan de IJssel. De IJssel – de mooiste rivier van Nederland, zonder twijfel – slingert zich traag en tijdloos door het landschap, haar oevers nog nat van de winter, maar al vol belofte. Grote groepen ganzen vliegen laag over (met het mooiste uitzicht van de wereld): voor hen zijn er geen grenzen en op deze plek hoeven ze blijkbaar niet bang te zijn om afgeschoten te worden, vanwege de beschermde status van het gebied (begreep ik).
In de uiterwaarden tussen Hattem en Heerde, waar het water de natuur vormt en de seizoenen hun eigen gang gaan, stond vanmorgen een handvol Rotarians met snoeischaren en werkhandschoenen. Geen grote woorden, geen politieke spelletjes, alleen samen de handen uit de mouwen steken. Hagen snoeien, takken opruimen, de natuur een beetje helpen in haar eeuwige cyclus van groei en verval.
Het was hard werken, maar wie maalde daarom? De vogels floten alsof ze de lente zelf uitriepen, de aarde rook naar nieuw leven, en onder de blauwe lucht groeide iets anders dan alleen gesnoeide takken: verbondenheid. Fellowship, zoals ze dat zo mooi noemen. Niet vergaderen over problemen, maar samen aanpakken. People of action. En dan gebeurt er gewoon wat. Al was het alleen maar dat de doornen van de rozen of de meidoorn zich dwars door de kleren en handschoenen heen boorden en niemand daar om maalde. Uiteindelijk ging het dan toch om het werk dat vervolgens wordt gedaan.
En zo, terwijl de zon langzaam steeds meer aan kracht toenam, de zonnebrand zelfs uit de tassen werd gehaald, de schaduwen over de uiterwaarden steeds korter werden met de stijgende zon, bleef die gedachte hangen. Het kan dus anders. Niet alles hoeft zwaarmoedig en uitzichtloos te zijn. Soms is er alleen een rivier, een paar mensen met snoeischaren, en een dag die eindigt met het gevoel dat de wereld – hoe klein ook – een beetje mooier is geworden.
Vandaag was even anders. En misschien is dat precies wat we nodig hebben.
Reactie schrijven
Jan Willem (zaterdag, 08 maart 2025 19:40)
Mooi stukje proza dank daarvoor . Jammer dat ik er dit jaar niet bij kon zijn.
Frieke (zaterdag, 08 maart 2025 21:03)
Wat mooi te lezen!