De cirkel van het leven. Je leest er wel eens over en we zijn er allemaal onderdeel van: een eindeloze, draaiende achtbaan van gebeurtenissen waar je soms het gevoel hebt dat je maar rondjes blijft draaien. Van de eerste ademhaling tot de laatste zucht, alles komt weer terug. Je wordt geboren, groeit op, maakt een paar misstappen (of tien), en voor je het weet, zit je weer ergens in de fase waar je begon – het leven heeft de heerlijke gewoonte om zichzelf telkens opnieuw uit te vinden.
En terwijl je daar in die cirkel zit, ben je soms zo druk bezig met het zoeken naar het einde van de rit dat je vergeet dat het om de reis gaat. En dan krijg je ook nog wat mee van je ouders, doe je dingen op dezelfde manier en dat geef je weer door en doen je kinderen ook weer. Het is bijzonder. En over cirkels gesproken (en dan maak ik het ineens erg plat).
Regelmatig schrijf ik er over. Mijn sportieve aspiraties. Bijna elke week sta ik er weer: in de sportschool (Bijsterbosch in Heerde), klaar voor mijn rondje Milon Circle. Twee keer twintig minuten zwoegen op apparaten die mijn weerstand instellen alsof ik een professionele atleet ben, terwijl mijn lichaam zich gedraagt als een vastgelopen bureaustoel. De belofte is simpel: in slechts 35 minuten per sessie zou mijn conditie met sprongen vooruit moeten gaan. Maar na meer dan 1,5 jaar trouw trainen moet ik toegeven: de enige sprongen die ik maak, zijn die naar de kleedkamer om mezelf te troosten met een warme douche en een energiedrank (en soms een subtiel weggewerkte stroopwafel). Maar dat is in deze vastentijd eigenlijk ook al een troost die niet gezocht kan worden.
Het is niet dat ik niet wil. Ambitie genoeg. Net als de rest van Nederland trouwens. Het zit in ons systeem en hoort ook een beetje bij de circle of life. We willen allemaal fitter, duurzamer, socialer en productiever zijn. Maar ja, de realiteit zit ons in de weg. Drukke agenda’s, overvolle inboxen, inflatie, een overvol hoofd en een wereld die in crisismodus blijft hangen. Hoe vaak horen we niet dat we “samen de schouders eronder moeten zetten,” terwijl iedereen op zijn eigen eilandje ploetert of alleen de eigen tuin aanharkt? Iets wat Irene en ik vanmiddag ook fanatiek deden (laat de lente maar komen!).
En toch… toch is er iets moois aan die Milon Circle. Niet vanwege de kilo’s die er níét af vliegen, maar vanwege de mensen. De vaste gezichten die net als ik in hun sport-outfit staan, de blik op oneindig, hopend op een wonder. Niemand haalt een Olympische medaille (volgens mij valt ook niemand af: maar ik kan mij vergissen) maar we doen het toch. Tussen de apparaten door worden de verhalen over werk uitgewisseld, worden grappen gemaakt en gaat het over (klein)kinderen, vakanties en de beste manier om spierpijn te voorkomen.
Het is misschien wel een prachtige metafoor voor hoe we als samenleving met elkaar functioneren. Misschien wel wat ver gezocht, maar maatschappelijk worstelen we toch ook met van alles en nog wat? We proberen er het beste van te maken, en vaak lijkt het net alsof we nergens komen. Maar in kleine kring, met de juiste mensen om je heen, is het eigenlijk best goed toeven. En misschien is dat wel de echte winst: niet de kilo’s die verdwijnen, maar het "in het moment zijn" of "de band" (hoe oppervlakkig dan ook), die ontstaat met degenen die net zo hard hun best doen.
“Live happy, live present, live always connected”, las ik ooit ergens. Zo is het eigenlijk ook. Het heeft wat weg van mijn blog van vorige week (het zit me blijkbaar toch hoog: excuus daarvoor…).
Maar volgende week sta ik er weer. Bij Bijsterbosch (fase 8 inmiddels). Niet omdat ik verwacht ineens een afgetrainde versie van mezelf in de spiegel te zien, maar omdat het soms al genoeg is om deel uit te maken van iets. Ook een klein onderdeel van die grote cirkel (van het leven).
En wie weet… misschien zorgt die Milon Circle uiteindelijk toch ook een beetje voor wat beweging – al is het maar in mijn hoofd.
Live happy, live present, live always connected!
Reactie schrijven