Vergankelijkheid… ik heb er al eens eerder iets over geschreven. Afgelopen maandag was ik jarig. 744 maanden oud werd ik. Het was geen groot feest. Niet omdat zo’n verjaardag niet het vieren waard is (in tegendeel zelfs, zou ik zeggen), maar gewoon omdat het op een maandag was. Ik moest nog werken ook. Thuis weliswaar, maar voor 07.00 uur zat ik al achter mijn computer in mijn kantoortje.
Bij ons thuis is het gewoonte (een van huis uit meegekregen traditie) om een verjaardag aan de ontbijttafel te starten en te vieren. De jarige blijft wachten tot hij of zij geroepen wordt en vervolgens met het “lang zal hij/zij leven” begroet, in een versierde kamer met een uitgebreid gedekte ontbijttafel, waar dan ook nog alle cadeautjes zijn uitgestald, rond een een feestelijke taart met brandende kaarsjes.
Met het uitvliegen van onze kids, is dat ritueel niet echt veranderd. Afgelopen jaren vierden we het op dezelfde wijze, maar dan vaak in het weekend en dan waren de kinderen er ook bij. Dit keer werd het en petite comité (Irene en ik samen) gevierd. Zingend werd ik niet verwelkomd, hoewel Irene toch tijdens het ontbijt “het lang zal hij leven” inzette en er ook cadeautjes waren. Ik mocht zelfs 6 kaarsjes uitblazen, die parmantig in een croissant waren gedrukt. Geen taart dit jaar: dat zou ook wat gek zijn, tijdens een vastenperiode.
Best verwend overigens, met prachtige presentjes. Het heeft iets moois. Het markeren van zo'n moment (en dan gaat het niet om de cadeautjes, maar misschien wel om dat croissantje met die kaarsjes). Heden, verleden en toekomst komen er een soort in bij elkaar. We hebben het goed samen. Volgend jaar 40 jaar getrouwd. Dat zijn dan overigens 480 maanden. Als je daar de 84 maanden bij optelt die we daarvoor al “verkering” hadden, wordt het misschien nog wel meer bijzonder. Irene en ik trekken al een heel mensenleven met elkaar op. Wat vliegt de tijd.
Een vast ritueel op mijn verjaardag (de laatste jaren) is dat mijn vader dan altijd vroeg op de dag belt. Zo rond 07:00 uur. Hij is meestal de eerste die dan telefonisch zijn wensen uitspreekt. “Dat het maar weer een mooi jaar mag worden, m’n jongen” is dan een van de waardevolle zinnen die hij op zo'n moment uitspreekt.
Dit jaar gebeurde dat niet… tenminste niet zo vroeg. Ik begon me er rond half 9 negen toch wat zorgen over te maken. Er zou toch niets gebeurd zijn? Je weet het tegenwoordig niet. Hij is best wat fragiel geworden, bijna 1056 maanden en lang niet meer zo kwiek als vroeger (kwetsbaar misschien ook wel), maar rond kwart voor negen belde hij dan toch. Niet als eerste (de kids waren hem al voor geweest), met een wat schorre stem (alsof hij net uit zijn bed kwam, wat misschien ook wel zo was): “gefeliciteerd Erwin, dat het maar een mooi jaar mag worden”.
Mijn verjaardag verloopt maandag verder rustig. Het regent whatsapp berichten en via LinkedIn ontvang ik felicitaties (van die standaard zinnetjes) van mensen die ik al jaren niet gesproken heb. Blijkbaar staat op LinkedIn dat ik vandaag jarig ben. Het roept herinneringen en verhalen op uit een grijs verleden. De dag kabbelt wat verder door. Op mijn werk wordt er amper aandacht aan besteed: thuis werken creeert ook wat meer afstand (en zeker als er geen traktaktie is, weten veel collega’s het domweg ook niet).
744 maanden. 62 jaar. Nog een lustrum verwijderd van de AOW gerechtigde leeftijd. “Je wordt ouder papa, geef het maar toe, je wil er alles aan doen, maar je weet niet hoe.” Vergankelijkheid. Je voelt het aan je lijf. Niet dramatisch (en ik wil dat zeker niet overdrijven), maar… in de avond wat vroeger naar bed, soms tijdens het lezen van de krant op zondagmiddag gewoon even de ogen dicht knijpen… ach.. het hoort bij de gang van het leven. Je wordt je er bij het ouder worden wel steeds meer bewust van. Zeker als je dan naar je ouders kijkt. Over 25 jaar ben ik net zo oud als mijn vader nu is. Mijn moeder is nog jonger.
Wat vliegt de tijd. Vergankelijkheid. Je raakt dingen kwijt. Dingen die je niet meer kan doen, fysieke functies of herinneringen. Er vallen mensen weg: letterlijk of figuurlijk, dichtbij of veraf.
Rond 20:00 uur op mijn verjaardag gaat de telefoon. Het is mijn vader. Hij is bij mijn moeder. “Erwin, je moeder wil je ook even feliciteren” en hij geeft de telefoon door aan aan haar. Ik krijg de vertrouwde stem van mijn moeder aan de lijn. Ik moet er even bij slikken. "Hallo, wie is daar?" Ik noem mijn naam, maar er gaat blijkbaar geen lampje branden. Ik hoor mijn vader op de achtergrond fluisteren, dat ik Erwin ben haar zoon en dat ik jarig ben. Ben jij Erwin, vraagt ze? Ik bevestig dat, maar ze is alweer kwijt dat ik jarig ben en dat vertel ik haar dan maar. Ze wenst me (ingefluisterd en wel) iets liefs toe en vraagt vervolgens wie ik dan ook al wel weer ben. Mijn naam verbinden aan het feit dat ik haar zoon ben, lukt niet. De stem is bekend, haar opgewektheid ook: als je niet naar de inhoud luistert, klinkt het zo echt en vertrouwd, maar ze is er eigenlijk gewoon niet meer bij.
Na wat lege zinnetjes over en weer hangen we uiteindelijk op. Het doet pijn en ik slik wat tranen weg. Je wordt met het ouder worden ook wat emotioneler, bedenk ik mij. Vergankelijkheid, hoe schrijnend en verdrietig kan het zijn. Mijn lieve moeder, die lieve stem, zo verward, zo herkenbaar en toch zo afwezig.
Mijn verjaardag vieren we in kleine kring op zondag 6 april. Mijn kinderen zijn er, mijn broers en zus en wat neven en nichten.
Mijn vader is er gelukkig ook. Het hele weekend in Heerde. Op vrijdagmiddag zitten we in het zonnetje wat te praten over dat wat ons bezig houdt. Met hem wandel ik die avond nog even over de hei. Hij achter de rollator, ik schuifel (met zijn wandelstok in de hand) wat naast hem mee. We praten over het leven, de omgeving en genieten van de ondergaande zon.
"Vandaag zit je moeder al weer 30 maanden in Batenstein", zegt hij op een gegeven ogenblik. We missen haar, ze is er nog en houden haar vast. We lopen zwijgend en in gedachten verzonken verder.
De tijd vliegt voorbij… tijden veranderen en… ja… we worden elke dag weer weer ietsje ouder… zoveel onvoltooid verleden tijd.
Stef Bos schreef er een prachtig lied over: Achter in de rij.
Kijk om
Er is een zee van ruimte
Kijk om
Er is een zee van tijd
Er is nog zoveel om te doen met wat geweest is
Zoveel onvoltooid verleden tijd
Bijgaand ter afsluiting van deze blog een link naar tekst en lied: https://youtu.be/FwQ1RZ-p1N4?si=JEEbG2OjW85H_L8H
Reactie schrijven
Maarten van de Riet (zondag, 06 april 2025 12:36)
Die "gelukkige verjaardag" heb je maandag al gehad, maar voor vandaag wens ik je een mooi feest met z'n allen samen! Dat is alvast een prima start voor "dat het maar weer een mooi jaar mag worden" beste neef. Hartelijke groeten!
Cor en Frieda (zondag, 06 april 2025 14:49)
Lieve Erwin en Irene.
Afgelopen Maandag feliciteerden we jullie met je verjaardag en wensten jullie een heel gezellige dag toe. Dat lijkt ons vandaag dus wel degelijk plaats te hebben! Natuurlijk wensen we je vader eveneens een heel gezellige EN gefeliciteerde dag toe.
Heel veel liefs (nogmaals) van Cor en Frieda !!!
XXX