De laatste etappe. Onwerkelijk eigenlijk. Van Strabeek naar de Pietersberg is de bedoeling. Ik ben al vroeg wakker en na een perfect ontbijt in ons hotel, brengt Irene mij naar Strabeek. Ik trek mijn schoenen aan en vertrek vanaf het punt waar ik gisteren gestopt ben. Het is nog vroeg en het is nog stil. Tussen twee oude boerderijen loop ik het land in. Het lijkt op een uiterwaard. Er grazen Galloways en Koniks (een soort paard). Door dit natuurgebied, dat Ingendael blijkt te heten, loop ik...
De laatste 2 etappes van het Pieterpad. Het voelt wat dubbel allemaal. Ik kijk erg uit naar de wandeling door Limburg. Om 06.00 uur gaat de wekker: het inmiddels bekende ochtendritueel volgt. Na douchen en scheren, voeten intapen, brood smeren, rugzak pakken: op weg naar het zuiden. Dochterlief brengt me naar Utrecht, waar ik de trein naar Sittard neem. Wat onwennig loop ik over het Jaarbeursplein. Er galmt klassieke muziek uit grote boxen voor het Beatrix theater. De zon staat op het Rabobank...
Mijn jongste dochter liep vandaag mee in de klimaatmars. Ze had een groot spandoek gemaakt en met een vriendin liep ze samen met meer dan 35.000 anderen in de gietende regen door Amsterdam. “One Does Not Simply Ignore Climate Change” stond er met grote letters op het spandoek. Een ding is zeker: al wandelend van Montfort naar Sittard kon vandaag ook het klimaat niet genegeerd worden. Tegen mijn medewandelaars zeg ik altijd dat regen op zich niet zo erg is, als je maar niet met koude spieren...
Tijdens het eten gisteravond in het Pelgrimhuis spraken we met elkaar over het wandelen (hoe kan het ook anders in een huis waar veel wandelaars na een dag wandelen op adem komen). De eigenaars van het Pelgrimhuis zijn ook wandelaars en hebben onder andere de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella gelopen. Tijdens het gesprek werd verteld dat een predikant uit hun vriendenkring nooit mee wilde wandelen en daarbij verwees naar de openingswoorden van de eerste Psalm: “Welzalig de man die...
Vandaag staat er weer een volgende etappe op de agenda. Eindelijk zou ik haast zeggen. Ik heb er echt naar uitgekeken om de wandelroute te vervolgen. Nog maar 5 wandeldagen te gaan en dan ben ik op de Pietersberg. Het klinkt wat gek: Het einddoel nadert en daar zou je dus hartstikke blij mee moeten zijn, maar op de een of andere manier bekruipt een gevoel van weemoed mij als ik mij bedenk dat het straks voorbij is. De wandeling is zo mooi en zo inspirerend. Het is domweg heel jammer als je...
Dit verslag van de wandeling van Swolgen naar Venlo zou ik echt vol dramatiek en met een negatieve ondertoon kunnen schrijven. Dan zou ik iets vertellen over het feit dat ik vannacht wakker werd van de regen die op het dakraam kletterde en het feit dat ik de slaap vervolgens niet kon vatten (met alle irritatie over de klok van de kerktoren, die elke 30 minuten van zich laat horen). Ik zou dan ook iets kunnen zeggen over het 8 uursconcert, dat diezelfde kerktoren met zijn klokken fabriceerde...
Natuurlijk had ik het kunnen weten. Een oude pastorie staat bij een kerk. En een kerk heeft klokken en natuurlijk slaan die op het hele en halve uur en natuurlijk is dat tijdens de broodnodige nachtrust geen pretje, als je dat niet gewend bent. En ik ben dat niet gewend. Klap op de vuurpijl was echter het ochtendconcert om 08.00 uur. De omgeving wakker beieren, heet dat. De heilige voor ons raam (waarschijnlijk is het overigens de heilige Hubertus) schijnt het dagelijks 3 maal aan te moeten...
De vogeltjes maakten een kwetterend geluid vanmorgen toen we in Lexmond wakker werden. Volgens Irene was het de eerste keer sinds de winter. Het was mij ook niet eerder opgevallen. Fluitende vogels, die de lente aankondigen. Een ding is zeker: ze zaten er daarmee goed naast. De temperatuur is best redelijk te noemen, maar het lijkt wel herfst. Het is grijs en somber en ze geven voor vandaag onstuimig weer op. Niet echt weer om te gaan wandelen, zou je zeggen. Toch pakken we vandaag de draad...
Laat ik bij hotel de Oude Molen beginnen. Toen ik daar gisteren in dat hotel aan de rand van Groesbeek bij de haard mijn blogje schreef, maakte ik een opmerking over de vergane glorie van die locatie. Ik moet zeggen dat ik er genoten heb van de gastvrijheid, de wijze waarop het allemaal geregeld was, de kwaliteit van het eten en vooral de openheid en de vriendelijkheid van de eigenaar en zijn personeel. Ik heb er overigens ook als een blok geslapen, maar dat kan natuurlijk ook aan het bier...
Het zal niet van de zenuwen voor de volgende wandel etappe komen, maar ik werd vannacht rond een uur of 3 wakker. Soms heb ik dat wel eens. Midden in de nacht wakker worden: en dan ook klaar wakker zijn. Ik ben geen piekeraar, dus dat is het niet. En zorgen over de wandeletappe van vandaag had ik zoals gezegd ook niet: 20 kilometer staat op de agenda en.... je raakt er aan gewend (om niet te zeggen, dat ik voor die afstand mijn hand niet meer omdraai). Om Irene niet wakker te maken dus om 03.15...