Een paar weken geleden: de nacht van de vluchteling. 40 kilometer in de omgeving van Lexmond. Daarna een prachtige tocht rond Barneveld. Inmiddels is de verzuring in de benen voorbij, het lichaam hersteld en kan een volgende wandeling worden toegevoegd aan de rij met tochten. 30 kilometer vanaf Utrecht richting Wijk bij Duurstede. Langs de Kromme Rijn. Het kromme Rijnpad dus. Origineler kunnen we het niet maken. Samen met Hans van der Velden, mede Rotarian. De andere clubleden konden of wilden niet. Met z'n tweeën op pad. Een middag fellowship zoals we dat noemen.

Het werd een bijzondere nacht. De nacht van 20 op 21 juni. Landelijk kon het helaas niet doorgaan. We organiseerden hem zelf. In en rond Lexmond. Met een groep wandelaars min of meer verbonden met Lux Mundi, maar meer nog met elkaar. De wandelgroep vertrok op zaterdagavond 20 juni vanaf het kerkgebouw aan de Zuidernes voor een tocht van iets meer dan 40 kilometer. 

Gert-Jan Kool voorop met ferme stappen door de Dorpsstraat, gevolgd door iets meer dan 20 teamleden in gele hesjes en op 1,5 meter afstand. De zon stond nog best hoog en het was eigenlijk iets te warm voor een forse wandeling. We hadden bedacht om in een aantal rondes rond Lexmond de 40 kilometer vol te maken.

Startend met een wandeling van 16,5 kilometer richting Achthoven langs de dijk en vervolgens door de polder richting de Zouweboezem. Het tempo lag gedurende de eerste kilometers hoog. In het hoge gras en laverend tussen de koeien, genietend van het natuurschoon en de oranje kleurende hemel, gingen we vanzelf langzamer lopen. Je weet dat je in een prachtig gebied woont en je vraagt je tijdens de eerste kilometers af, waarom je eigenlijk niet vaker door die prachtige polder wandelt. 

Vandaag rond Bussum gewandeld. Prachtige (en voor mij: verrassende) omgeving. Op de een of andere wijze heb ik op mijn netvlies, dat het Gooi helemaal dichtgebouwd is en er tussen de woonkernen hooguit nog wat weilanden liggen. Waar ik het beeld vandaan haal, weet ik eigenlijk niet zo goed. Misschien omdat ik doorgaans in een grote boog om het Gooi heen rij. Ik kom er in ieder geval niet vaak. Te weinig zal vandaag blijken.

Vandaag bleek namelijk maar weer eens dat dit vooringenomen standpunt volstrekt onjuist is. Misschien had ik het al kunnen weten door de naam van de wandeling: "Gooische Lusthoven". Het Gooi: historisch gezien als buitenverblijf voor rijk Amsterdam. Wandelen door een gebied, dat een lust voor het oog is. Bij het verlaten van het station (het startpunt) in Bussum, wordt al direct duidelijk dat het gebied waar we vandaag door heen lopen anders is dan ik me het had voorgesteld. Geen weiland, maar heide. En dan volop in bloei. Hoe mooi kan een wandeling beginnen?

Vandaag op pad met mijn dochters. Zij hadden mij eind maart als verjaardagscadeau een geheel verzorgde wandeling aangeboden. Hoe mooi is het dan om daags na de wandeling met mijn vader en na het vader-zoon moment, een vader-dochter moment te beleven? De volgende generatie. Ook nu om 09.00 uur op pad. Deze keer richting Rhenen voor een wandeling van ongeveer 17 kilometer door de uiterwaarden van de Nederrijn, het natuurgebied dat ze de Blauwe Kamer noemen en vervolgens door het hoger gelegen Grebbeberg deel, met de prachtige uitzichten op Rhenen en het rivierengebied.

De vooruitzichten voor het weer waren niet echt goed te noemen: er zouden in de loop van de dag diverse buien vallen en de weermannetjes hadden het deze keer helaas bij het rechte eind. Het was voor wat betreft het weer een soort kermis in de hel (zo noemen ze het geloof ik als de zon schijnt en tegelijkertijd de regen met bakken uit de hemel komt). Het ene moment was het drukkend warm, scheen de zon en het andere moment forse buien. Al naar gelang de wandeling en de dag vorderden, volgden de buien elkaar steeds sneller op. Buienradar hield het in ieder geval niet meer bij en zat er regelmatig goed naast.

Laat ik maar met het vervelende nieuws beginnen. Toen ik vanmorgen mijn rugzak op mijn rug hees, sloot de band rond mijn middel niet. Dat kan een paar oorzaken hebben: er heeft iemand met de rugzak en gordels gerommeld, het materiaal van de rugzak is toch niet okay of ik ben in de afgelopen periode wat aangekomen. Ik ben bang dat het laatste het geval is. Feit is dat het al weer een paar weken geleden is, dat ik wat kilometers heb gelopen.

Vandaag de schoenen uit het vet (deze pasten nog wel) en rond kwart voor 9 in Vianen om mijn vader op te halen. Voor een ieder die denkt dat de titel van deze blog een verwijzing is naar het feit dat hij vandaag met mij mee loopt: die moet ik echt teleurstellen. Deze tocht die we helemaal aan de hand van de WandelzApp zullen wandelen, noemen ze gewoon een trage tocht. Zo zijn er blijkbaar vele. Het zijn tochten die zo min mogelijk over het asfalt gaan. En dat hebben we gemerkt vandaag. De trage tocht in Doorn. Heel veel onverharde wegen en smalle bospaden. Nog geen 20 kilometer van Vianen en Lexmond: een prachtige wandeling van Doorn, langs de rand van de Utrechtse heuvelrug, via het landgoederenschap van het Langbroekerweteringgebied naar de Kromme Rijn en weer door landerijen terug. En traag heeft dan misschien ook wel te maken met het feit dat je zo vaak stil staat om even van het landschap te genieten. Echt een aanrader om te lopen dus!

Na het Pieterpad is het wat stil geworden. Tenminste op de site van "de Wandeling". Die site was oorspronkelijk ook bedoeld voor alles wat met de voorbereiding van- en de Pieterpadwandeling zelf te maken had. Het feit echter dat er na de afronding van de wandeling door Nederland zo weinig blogjes verschenen, wil niet zeggen dat er niet gewandeld is.

Het tegendeel is waar zou ik haast zeggen. Met vrienden en bekenden heb ik nog menig kilometertje gewandeld in de afgelopen maanden. Bij mij in de omgeving, een aantal klompenpaden in het midden van het land en natuurlijk in de Nacht van de Vluchteling. Dat laatste was een ervaring op zich. 41 kilometer vanaf het Spoorwegmuseum in Utrecht naar Amersfoort. Langs prachtige plekken, langs de Kromme Rijn en dwars door het bos. Het moet erg mooi geweest zijn.... maar het nadeel van wandelen in de nacht is natuurlijk wel dat je wat minder van de omgeving en de vergezichten kunt genieten: de horizon is wat beperkt, zal ik maar zeggen. Tegelijkertijd was het bijna volle maan en onbewolkt. Het levert bijzondere plaatjes op. Een groep van 1000 mensen die in stilte en in een lange stoet door het donker wandelt is sowieso bijzonder. Dat is het op weg naar een nieuwe dag langzaamaan weer licht worden overigens ook. Niet in de minste plaats, omdat je dan pas ziet langs hoeveel bomen vol met processierupsen je bent gelopen.

Deze keer een korte blog over het vervolg van de wandeling. Inmiddels is de planning voor het laatste deel rond. Op 18 en 19 april loop ik van Sittard naar de sint Pietersberg. Dat is in de "stille" week voor Pasen. Irene loopt de laatste etappe op Goede Vrijdag mee. Zoals je weet loop ik voor een goed doel. Inmiddels staat er meer dan 1200 euro op de lat voor Villa Vrede. Wat een prachtig bedrag en wat fijn dat zoveel mensen hebben bij gedragen aan dit doel.

Mocht je ook mee willen doen, dan kan dat natuurlijk nog steeds. Je kunt een bijdrage overmaken naar rekening NL74MOYO0802019234, tnv De Wandeling o.v.v. Wandelen voor Villa Vrede.

Het zal niet van de zenuwen voor de volgende wandel etappe komen, maar ik werd vannacht rond een uur of 3 wakker. Soms heb ik dat wel eens. Midden in de nacht wakker worden: en dan ook klaar wakker zijn. Ik ben geen piekeraar, dus dat is het niet. En zorgen over de wandeletappe van vandaag had ik zoals gezegd ook niet: 20 kilometer staat op de agenda en.... je raakt er aan gewend (om niet te zeggen, dat ik voor die afstand mijn hand niet meer omdraai). Om Irene niet wakker te maken dus om 03.15 uur maar even een bak thee gezet en een beetje zappend langs de TV zenders op de bank gehangen. Van dat zappen word je overigens op zo’n tijdstip niet echt vrolijk. Kijken naar de Astro voorspellingen en de kaartentrekkers die met zeer goed onderbouwde verhalen hun onzin verkopen aan argeloze en eenzame bellers.

Waar moet ik beginnen als ik iets wil vertellen over mijn wandeling van Braamt naar Millingen? Bij het diner in het restaurant Mezzo, de avond voorafgaand aan deze wandeldag, over het weer tijdens de wandeling, over het landschap, over Duitsland of over de veerdienst van Pannerden naar Millingen?

Laat ik maar met het weerbericht beginnen. De voorspelling voor vandaag luidde: Zonnige perioden met her en der een bui. Soms met hagel. Het komt niet vaak voor, maar vandaag hadden de weermannen en vrouwen het juist. Het vervelende voor mij was dat ik zowel her als der ben geweest en op een of andere manier ook de hagelbuien-hoofdprijs gewonnen heb. Op een gegeven ogenblik liep ik over de dijk bij Tolkamer (vlak bij Lobith) en de lucht werd donkerder en donkerder: eigenlijk gewoon zwart. Laat ik het zo samenvatten: op een dijk vind je geen beschutting en mijn stormparaplu hield het nog geen 5 minuten vol in de felle wind en ijsregen.

Het is een mooi gebied. Die Achterhoek. Vriendelijke mensen, prachtige wandelpaden, leuke dorpjes en best nog veel restaurants en cafe’s. De taal is eigenlijk ook vrij eenvoudig. AA spreek je uit als OA, Ui als UU en IJ als IE. “Kiekuut” is dan hetgeen je toegevoegd krijgt als je een verdwoalde fietser op je wandelpad tegen komt. Gisteren bleek dat de vraag “zal ik nog wat indoen?” in een cafe eigenlijk bedoeld is als “wil je nog wat drinken”. Het is een kwestie van wennen, maar wereldschokkend zijn de verschillen met het ABN niet. De weergoden hebben vandaag niet gewacht met het antwoord op de vraag of ze nog wat ‘zouden in doen’. Het water werd vandaag met bakken bijgeschonken. Na een prima nacht in het UUTrustHUUS, voelde ik om half 7 echt nattigheid (excuus voor deze flauwe woordspeling) toen er gevoelsmatig een paar emmers water over het HUUS werden leeggegooid. De regen kletterde op de dakpannen.

De wandeling gaat verder. Half december gestopt in Vorden. Vandaag wandel ik samen met Yvonne richting Zelhem. Vroeg vanuit Nieuwegein vertrokken. We hebben ons alletwee maar niet aan de laatste weersvoorspellingen gewaagd. Die van gisteren waren namelijk niet zo positief. Tenminste: als je niet van regen houdt. Van Vorden naar Zelhem, dat is dus de route. We starten vanaf (voor mij inmiddels) bekend terrein. Hotel Bakker. Een heerlijke locatie vlak bij het startpunt. Van de vorige keer weet ik nog dat de appeltaart hier heerlijk is. Dat checken we zekerheidshalve vandaag toch maar weer. Met positief resultaat overigens.

Inmiddels hebben we ons toch maar aan buienradar gewaagd. Tijdens het koffiedrinken is het buiten nog grijzer geworden en het motregent een beetje als we echt gaan wandelen. Die motregen schijnt nog niets te zijn in vergelijking met de voorspelde buien voor later op de dag. 

Het is zeker geen Ulaanbaatar, het lijkt niet op de wandeling over de chinese muur en al helemaal  niet op de tocht over het ijs van het Bajkal meer. We hebben onderweg rundvee gezien en dat leek in de verste verte niet op de grote groep Yaks die op de bevroren hoogvlakte van Mongolië voor onze ger een rustpunt vonden. En Vorden is zeker geen Moskou of Peking. En toch.... het kwam vandaag allemaal terug toen we de Pieterpad wandeling van Laren naar Vorden maakten. Samen met Bertus waarmee ik 2 jaar geleden met de trein van Moskou naar Peking ben gereisd: 7865 kilometer. Uiteindelijk werden het vandaag slechts 16 kilometers. 

Van Holten naar Laren (Gelderland). Dat is de bedoeling vandaag. Op zich niet de langste etappe. Iets meer dan 15 kilometer staat er in het boekje. Niet iets om je direct zorgen over te maken, na alle voorgaande etappes. Toch ziet het er wat sombertjes uit. Op het moment dat ik in mijn auto stap in Lexmond is het grijs en regenachtig. Dat laatste is overigens echt een understatement. Het water komt met bakken uit de hemel, maar de route van huis naar Holten is achter het stuur in ieder geval droog te doen. Met het naderen van het startpunt, breekt het wolkendek en houdt het in ieder geval op met hard regenen. Vandaag loopt Guido mee. Ik ken Guido al een jaar of 15. We zijn ooit samen tegelijkertijd lid geworden van Rotaryclub Nieuwegein en dat zijn we nog steeds. Mooi om vandaag samen op te lopen.

Het was een bijzondere dag gisteren. In de avond afgesloten met een goed diner en een heerlijk glas whiskey in de bar. Of het nu door de wandeling komt of door dat glas whiskey. Geslapen als een blok. Vandaag gaat de wandeling verder. Van Hellendoorn naar Holten. Lobke en Sara melden zich na het ontbijt in het hotel. Zij lopen vandaag mee en samen met mijn vader vormen we vandaag een wandelkwartet. 3 generaties op pad. Een mooie gedachte. Logistiek is het nog wel een dingetje, want de openbaar vervoer verbindingen in dit deel van het land zijn niet zo handig op elkaar afgestemd. Na de koffie brengen Lobke en ik alvast een auto naar Holten (de eindbestemming voor vandaag) en parkeren de andere auto terug in Hellendoorn.

De wandeling gaat verder. Van Ommen naar Hellendoorn. Ik heb erg naar deze etappe uitgekeken. De komende 2 dagen ben ik met mijn vader op pad. 81 jaar is hij. Veel mensen aan wie ik dit vertelde, reageerden een beetje verbaasd. Op die leeftijd en dan nog zoveel kilometers? Dan kennen ze eigenlijk mijn vader dus niet. Los van het feit dat hij elke zaterdag kilometers in de tuin rond het Vogelnest aflegt, staat hij eigenlijk synoniem voor wandelen. Nico Verboom is wandelen. Kilometers: honderden en waarschijnlijk tienduizenden heeft hij te voet afgelegd. 15 keer de vierdaagse in Nijmegen, een aantal keer de Apeldoornse vierdaagse en heel veel tochten met zijn wandelmaatje Ad en natuurlijk met zijn trouwe viervoeters. De mensen in Vianen kunnen hem waarschijnlijk uit tekenen. In Ameide, Meerkerk, Hagestein, Lexmond, Sluis en Leerbroek overigens ook! Met de handen op de rug, zijn hoofd wat gebogen en kijkend naar de grond. Hij heeft wat dubbeltjes gevonden in de regio rond Vianen, wandelend over de dijk en door ons mooie rivierenlandschap. Ik kan mij nog goed herinneren dat onze hond vroeger thuis in een hoekje onder tafel kroop, als mijn vader zijn schoenen pakte voor een ommetje. Even 40 kilometer op de zaterdag of zondag. Zelfs voor de hond was dat te veel van het goede. 

Zoals je misschien weet loop ik in deze periode het Pieterpad. Van Pieterburen in Groningen naar de Pietersberg in Zuid Limburg. Iets van 495 kilometer. Ik loop het pad niet ineen keer, ben inmiddels bijna op de helft en hoop in april in Limburg te zijn. Je vindt er alles over op mijn blog-pagina www.hetvogelnest.info/de-wandeling. Daar kan je ook lezen dat ik voor een goed doel (Villa Vrede in Utrecht) wandel. Ik hoop wat sponsorgeld voor dat doel bij een te wandelen. Ik hoop van harte dat je het doel wilt helpen ondersteunen.

Het Pieterpad nodigt uit tot ontmoetingen en goede gesprekken. Gisteren tijdens de wandeling met Steef, kwamen we onderweg een tweetal Vlaamse dames tegen, die in 5 jaar het Pieterpad lopen. Het korte gesprek tijdens het deel van de route, waarin we samen opliepen, werd ‘s avonds in het hotel voorgezet. Het is grappig om te zien hoe een ieder andere beweegredenen heeft om de wandeling te maken. Zoals je weet loopt tijdens mijn wandeling steeds iemand uit mijn vrienden- of familiekring met mij op. Vandaag sluit ik zelf aan bij een aantal wandelaars. Samen met Hans en Saskia (Hans is lid van mijn Rotary club en we zitten samen vaak aan tafel 1) en met Erika, Gert en Mieke lopen we naar Hardenberg.

Het heeft even geduurd, maar ik ben weer aan het wandelen. Aan de kant gehouden door een wandel-blessure. Het klinkt te knullig voor woorden. En misschien is dat het ook. Maar enfin: vrijdag mocht ik eindelijk weer de spullen bij elkaar zoeken, benodigd voor een driedaags traject. Rugtas gevuld en voor dag en dauw op zaterdagmorgen op weg naar Woudenberg, waar ik Steef ophaal. Bijzonder: Steef is mijn eerste collega bij Rabobank.

Toen ik 33 jaar geleden bij Rabobank begon, was hij ook werkzaam bij de afdeling Installatie en Service Centrale Bank in Zeist. Steef was een jaar eerder begonnen en kon mij wegwijs maken achter de telefoon, waar ik medewerkers mocht helpen, die problemen hadden met hun computer. Om eerlijk te zijn had ik nog nooit een computer aangeraakt en laat staan ermee gewerkt. Leve de automatisering en leve de heldeskondersteuning: in het land der blinden is eenoog koning.

Zaterdagmorgen: Schoonloo. Als een blok geslapen. Het ontbijt in de Loohoeve is uitgebreid en goed. We nemen samen even de route door voor vandaag. 24 kilometer. Het is een van de langere Pieterpad-etappes. Ik maak mij wel wat zorgen over de afstand. De pijn in de kuit is minder, maar nog steeds aanwezig. Hidde voelt er weinig voor om mij op z’n rug te nemen. Dus toch maar besloten om zelf te gaan lopen. Een beetje voorzichtig en niet zo snel. 

We wandelen het dorp Schoonloo uit. Het belooft een mooie dag te worden. De zon is al warm en de trui en het fleece-jasje gaan al snel uit. Er hangt een soort damp over het land. En niet alleen boven de enorme mesthoop die midden op een stuk akkerland ligt. We wandelen door het bos. Hidde merkt op dat het hier net de  “Shire” is. Ik moet onwillekeurig ook aan de Hobbits denken. Het  mos op de grond, de jacobsladders tussen de bomen. We wandelen in stilte en genieten van het landschap. Woorden zijn niet nodig. De natuur zegt alles. 

Donderdag nog een cursus in Amersfoort en vrijdagmorgen na iets te veel afzakkertjes in het hotel na een hele gezellige avond met mijn cursusgenoten vanaf Amersfoort richting Rolde. Vandaag en morgen loopt Hidde mee en hem pik ik met twee bakken koffie op bij het centraal station in Amersfoort. Daarna met de auto naar Sleen, waar we parkeren en de bus nemen naar Rolde. Gedurende de busreis komen de herinneringen aan de eerste 4 etappes weer naar boven. Het uitgestrekte en bijna uitgestorven land, de stukjes bos en de open vlaktes trekken aan het oog voor bij. Straks lopen we daar ook ergens. Het belooft een mooie tweedaagse te worden. De zon schijnt en zal blijven schijnen. Het lijkt wek zomer. In Rolde drinken we nog wat koffie en rond een uur of 11 vertrekken we. Langs de kerk in Rolde, tussen de begraafplaatsen door staan we stil bij twee hunebedden. Het blijft indruk maken: die grote stenen op elkaar gestapeld. Vervolgens start de wandeling. Het zullen vandaag ongeveer 19 kilometers zijn. 

niets is wat het lijkt

misschien is deze laan een zin

en zijn de bomen

woorden van weleer

die hun betekenis ontgroeiden

of vormen deze regels

voor wie ze lezen wil

een komma in de dag

want niets is wat het lijkt

of andersom

De spierpijn begint mij toch wat parten te spelen. Voor vandaag de wekker op 7 uur gezet en het kost mij voelbaar moeite om uit bed te stappen. Stram en als een oude man (ja: ik leg de bal op de stip, dat weet ik) til ik mijn benen uit bed. De houterigheid verdwijnt wat met het douchen en het zetten van de eerste stappen. 

Vandaag de wandeling van Groningen naar Zuidlaren. Mijn broer Marcel zal rond 9 uur in Groningen zijn. Hij loopt vandaag mee. Om meerdere redenen bijzonder: hij heeft in Zuidlaren zijn dienstplicht vervuld en daarnaast is het best lang geleden dat we samen een dag hebben opgetrokken. Ik kijk er naar uit. We ontmoeten elkaar aan de overkant van het centraal station in Groningen en drinken een bak koffie bij een Baristo bar. 

De tweede dag. Van Winsum naar Groningen. Irene gaat naar huis en ik loop alleen verder. Best een gek idee. We ontbijten echter eerst in het prachtige Bed & Breakfast waar we verblijven. “Baatje Borg” staat er op de gevel. Batenborch is de naam die wij bij de boeking mee kregen. Wat een heerlijke locatie en met hoeveel liefde voor de groningse historie is dat huis ingericht. De liefde voor het Groningse land blijkt ook uit de gesprekken die we met de eigenaar hebben. Lyrisch spreekt hij over de wierden, het oude en het nieuwe land, de wijngaarden en de historie van het land. 

De tweede dag. Van Winsum naar Groningen. Irene gaat naar huis en ik loop alleen verder. Best een gek idee. We ontbijten echter eerst in het prachtige Bed & Breakfast waar we verblijven. “Baatje Borg” staat er op de gevel. Batenborch is de naam die wij bij de boeking mee kregen. Wat een heerlijke locatie en met hoeveel liefde voor de groningse historie is dat huis ingericht. De liefde voor het Groningse land blijkt ook uit de gesprekken die we met de eigenaar hebben. Lyrisch spreekt hij over de wierden, het oude en het nieuwe land, de wijngaarden en de historie van het land. 

De spierpijn begint mij toch wat parten te spelen. Voor vandaag de wekker op 7 uur gezet en het kost mij voelbaar moeite om uit bed te stappen. Stram en als een oude man (ja: ik leg de bal op de stip, dat weet ik) til ik mijn benen uit bed. De houterigheid verdwijnt wat met het douchen en het zetten van de eerste stappen. 

Vandaag de wandeling van Groningen naar Zuidlaren. Mijn broer Marcel zal rond 9 uur in Groningen zijn. Hij loopt vandaag mee. Om meerdere redenen bijzonder: hij heeft in Zuidlaren zijn dienstplicht vervuld en daarnaast is het best lang geleden dat we samen een dag hebben opgetrokken. Ik kijk er naar uit. We ontmoeten elkaar aan de overkant van het centraal station in Groningen en drinken een bak koffie bij een Baristo bar. 

niets is wat het lijkt

misschien is deze laan een zin

en zijn de bomen

woorden van weleer

die hun betekenis ontgroeiden

of vormen deze regels

voor wie ze lezen wil

een komma in de dag

want niets is wat het lijkt

of andersom

Donderdag nog een cursus in Amersfoort en vrijdagmorgen na iets te veel afzakkertjes in het hotel na een hele gezellige avond met mijn cursusgenoten vanaf Amersfoort richting Rolde. Vandaag en morgen loopt Hidde mee en hem pik ik met twee bakken koffie op bij het centraal station in Amersfoort. Daarna met de auto naar Sleen, waar we parkeren en de bus nemen naar Rolde. Gedurende de busreis komen de herinneringen aan de eerste 4 etappes weer naar boven. Het uitgestrekte en bijna uitgestorven land, de stukjes bos en de open vlaktes trekken aan het oog voor bij. Straks lopen we daar ook ergens. Het belooft een mooie tweedaagse te worden. De zon schijnt en zal blijven schijnen. Het lijkt wek zomer. In Rolde drinken we nog wat koffie en rond een uur of 11 vertrekken we. Langs de kerk in Rolde, tussen de begraafplaatsen door staan we stil bij twee hunebedden. Het blijft indruk maken: die grote stenen op elkaar gestapeld. Vervolgens start de wandeling. Het zullen vandaag ongeveer 19 kilometers zijn. 

Zaterdagmorgen: Schoonloo. Als een blok geslapen. Het ontbijt in de Loohoeve is uitgebreid en goed. We nemen samen even de route door voor vandaag. 24 kilometer. Het is een van de langere Pieterpad-etappes. Ik maak mij wel wat zorgen over de afstand. De pijn in de kuit is minder, maar nog steeds aanwezig. Hidde voelt er weinig voor om mij op z’n rug te nemen. Dus toch maar besloten om zelf te gaan lopen. Een beetje voorzichtig en niet zo snel. 

We wandelen het dorp Schoonloo uit. Het belooft een mooie dag te worden. De zon is al warm en de trui en het fleece-jasje gaan al snel uit. Er hangt een soort damp over het land. En niet alleen boven de enorme mesthoop die midden op een stuk akkerland ligt. We wandelen door het bos. Hidde merkt op dat het hier net de  “Shire” is. Ik moet onwillekeurig ook aan de Hobbits denken. Het  mos op de grond, de jacobsladders tussen de bomen. We wandelen in stilte en genieten van het landschap. Woorden zijn niet nodig. De natuur zegt alles. 

Het heeft even geduurd, maar ik ben weer aan het wandelen. Aan de kant gehouden door een wandel-blessure. Het klinkt te knullig voor woorden. En misschien is dat het ook. Maar enfin: vrijdag mocht ik eindelijk weer de spullen bij elkaar zoeken, benodigd voor een driedaags traject. Rugtas gevuld en voor dag en dauw op zaterdagmorgen op weg naar Woudenberg, waar ik Steef ophaal. Bijzonder: Steef is mijn eerste collega bij Rabobank.

Toen ik 33 jaar geleden bij Rabobank begon, was hij ook werkzaam bij de afdeling Installatie en Service Centrale Bank in Zeist. Steef was een jaar eerder begonnen en kon mij wegwijs maken achter de telefoon, waar ik medewerkers mocht helpen, die problemen hadden met hun computer. Om eerlijk te zijn had ik nog nooit een computer aangeraakt en laat staan ermee gewerkt. Leve de automatisering en leve de heldeskondersteuning: in het land der blinden is eenoog koning.

Het Pieterpad nodigt uit tot ontmoetingen en goede gesprekken. Gisteren tijdens de wandeling met Steef, kwamen we onderweg een tweetal Vlaamse dames tegen, die in 5 jaar het Pieterpad lopen. Het korte gesprek tijdens het deel van de route, waarin we samen opliepen, werd ‘s avonds in het hotel voorgezet. Het is grappig om te zien hoe een ieder andere beweegredenen heeft om de wandeling te maken. Zoals je weet loopt tijdens mijn wandeling steeds iemand uit mijn vrienden- of familiekring met mij op. Vandaag sluit ik zelf aan bij een aantal wandelaars. Samen met Hans en Saskia (Hans is lid van mijn Rotary club en we zitten samen vaak aan tafel 1) en met Erika, Gert en Mieke lopen we naar Hardenberg.

Zoals je misschien weet loop ik in deze periode het Pieterpad. Van Pieterburen in Groningen naar de Pietersberg in Zuid Limburg. Iets van 495 kilometer. Ik loop het pad niet ineen keer, ben inmiddels bijna op de helft en hoop in april in Limburg te zijn. Je vindt er alles over op mijn blog-pagina www.hetvogelnest.info/de-wandeling. Daar kan je ook lezen dat ik voor een goed doel (Villa Vrede in Utrecht) wandel. Ik hoop wat sponsorgeld voor dat doel bij een te wandelen. Ik hoop van harte dat je het doel wilt helpen ondersteunen.

De wandeling gaat verder. Van Ommen naar Hellendoorn. Ik heb erg naar deze etappe uitgekeken. De komende 2 dagen ben ik met mijn vader op pad. 81 jaar is hij. Veel mensen aan wie ik dit vertelde, reageerden een beetje verbaasd. Op die leeftijd en dan nog zoveel kilometers? Dan kennen ze eigenlijk mijn vader dus niet. Los van het feit dat hij elke zaterdag kilometers in de tuin rond het Vogelnest aflegt, staat hij eigenlijk synoniem voor wandelen. Nico Verboom is wandelen. Kilometers: honderden en waarschijnlijk tienduizenden heeft hij te voet afgelegd. 15 keer de vierdaagse in Nijmegen, een aantal keer de Apeldoornse vierdaagse en heel veel tochten met zijn wandelmaatje Ad en natuurlijk met zijn trouwe viervoeters. De mensen in Vianen kunnen hem waarschijnlijk uit tekenen. In Ameide, Meerkerk, Hagestein, Lexmond, Sluis en Leerbroek overigens ook! Met de handen op de rug, zijn hoofd wat gebogen en kijkend naar de grond. Hij heeft wat dubbeltjes gevonden in de regio rond Vianen, wandelend over de dijk en door ons mooie rivierenlandschap. Ik kan mij nog goed herinneren dat onze hond vroeger thuis in een hoekje onder tafel kroop, als mijn vader zijn schoenen pakte voor een ommetje. Even 40 kilometer op de zaterdag of zondag. Zelfs voor de hond was dat te veel van het goede. 

Het was een bijzondere dag gisteren. In de avond afgesloten met een goed diner en een heerlijk glas whiskey in de bar. Of het nu door de wandeling komt of door dat glas whiskey. Geslapen als een blok. Vandaag gaat de wandeling verder. Van Hellendoorn naar Holten. Lobke en Sara melden zich na het ontbijt in het hotel. Zij lopen vandaag mee en samen met mijn vader vormen we vandaag een wandelkwartet. 3 generaties op pad. Een mooie gedachte. Logistiek is het nog wel een dingetje, want de openbaar vervoer verbindingen in dit deel van het land zijn niet zo handig op elkaar afgestemd. Na de koffie brengen Lobke en ik alvast een auto naar Holten (de eindbestemming voor vandaag) en parkeren de andere auto terug in Hellendoorn.

Van Holten naar Laren (Gelderland). Dat is de bedoeling vandaag. Op zich niet de langste etappe. Iets meer dan 15 kilometer staat er in het boekje. Niet iets om je direct zorgen over te maken, na alle voorgaande etappes. Toch ziet het er wat sombertjes uit. Op het moment dat ik in mijn auto stap in Lexmond is het grijs en regenachtig. Dat laatste is overigens echt een understatement. Het water komt met bakken uit de hemel, maar de route van huis naar Holten is achter het stuur in ieder geval droog te doen. Met het naderen van het startpunt, breekt het wolkendek en houdt het in ieder geval op met hard regenen. Vandaag loopt Guido mee. Ik ken Guido al een jaar of 15. We zijn ooit samen tegelijkertijd lid geworden van Rotaryclub Nieuwegein en dat zijn we nog steeds. Mooi om vandaag samen op te lopen.

Het is zeker geen Ulaanbaatar, het lijkt niet op de wandeling over de chinese muur en al helemaal  niet op de tocht over het ijs van het Bajkal meer. We hebben onderweg rundvee gezien en dat leek in de verste verte niet op de grote groep Yaks die op de bevroren hoogvlakte van Mongolië voor onze ger een rustpunt vonden. En Vorden is zeker geen Moskou of Peking. En toch.... het kwam vandaag allemaal terug toen we de Pieterpad wandeling van Laren naar Vorden maakten. Samen met Bertus waarmee ik 2 jaar geleden met de trein van Moskou naar Peking ben gereisd: 7865 kilometer. Uiteindelijk werden het vandaag slechts 16 kilometers. 

De wandeling gaat verder. Half december gestopt in Vorden. Vandaag wandel ik samen met Yvonne richting Zelhem. Vroeg vanuit Nieuwegein vertrokken. We hebben ons alletwee maar niet aan de laatste weersvoorspellingen gewaagd. Die van gisteren waren namelijk niet zo positief. Tenminste: als je niet van regen houdt. Van Vorden naar Zelhem, dat is dus de route. We starten vanaf (voor mij inmiddels) bekend terrein. Hotel Bakker. Een heerlijke locatie vlak bij het startpunt. Van de vorige keer weet ik nog dat de appeltaart hier heerlijk is. Dat checken we zekerheidshalve vandaag toch maar weer. Met positief resultaat overigens.

Inmiddels hebben we ons toch maar aan buienradar gewaagd. Tijdens het koffiedrinken is het buiten nog grijzer geworden en het motregent een beetje als we echt gaan wandelen. Die motregen schijnt nog niets te zijn in vergelijking met de voorspelde buien voor later op de dag. 

Het is een mooi gebied. Die Achterhoek. Vriendelijke mensen, prachtige wandelpaden, leuke dorpjes en best nog veel restaurants en cafe’s. De taal is eigenlijk ook vrij eenvoudig. AA spreek je uit als OA, Ui als UU en IJ als IE. “Kiekuut” is dan hetgeen je toegevoegd krijgt als je een verdwoalde fietser op je wandelpad tegen komt. Gisteren bleek dat de vraag “zal ik nog wat indoen?” in een cafe eigenlijk bedoeld is als “wil je nog wat drinken”. Het is een kwestie van wennen, maar wereldschokkend zijn de verschillen met het ABN niet. De weergoden hebben vandaag niet gewacht met het antwoord op de vraag of ze nog wat ‘zouden in doen’. Het water werd vandaag met bakken bijgeschonken. Na een prima nacht in het UUTrustHUUS, voelde ik om half 7 echt nattigheid (excuus voor deze flauwe woordspeling) toen er gevoelsmatig een paar emmers water over het HUUS werden leeggegooid. De regen kletterde op de dakpannen.

Waar moet ik beginnen als ik iets wil vertellen over mijn wandeling van Braamt naar Millingen? Bij het diner in het restaurant Mezzo, de avond voorafgaand aan deze wandeldag, over het weer tijdens de wandeling, over het landschap, over Duitsland of over de veerdienst van Pannerden naar Millingen?

Laat ik maar met het weerbericht beginnen. De voorspelling voor vandaag luidde: Zonnige perioden met her en der een bui. Soms met hagel. Het komt niet vaak voor, maar vandaag hadden de weermannen en vrouwen het juist. Het vervelende voor mij was dat ik zowel her als der ben geweest en op een of andere manier ook de hagelbuien-hoofdprijs gewonnen heb. Op een gegeven ogenblik liep ik over de dijk bij Tolkamer (vlak bij Lobith) en de lucht werd donkerder en donkerder: eigenlijk gewoon zwart. Laat ik het zo samenvatten: op een dijk vind je geen beschutting en mijn stormparaplu hield het nog geen 5 minuten vol in de felle wind en ijsregen.

Het zal niet van de zenuwen voor de volgende wandel etappe komen, maar ik werd vannacht rond een uur of 3 wakker. Soms heb ik dat wel eens. Midden in de nacht wakker worden: en dan ook klaar wakker zijn. Ik ben geen piekeraar, dus dat is het niet. En zorgen over de wandeletappe van vandaag had ik zoals gezegd ook niet: 20 kilometer staat op de agenda en.... je raakt er aan gewend (om niet te zeggen, dat ik voor die afstand mijn hand niet meer omdraai). Om Irene niet wakker te maken dus om 03.15 uur maar even een bak thee gezet en een beetje zappend langs de TV zenders op de bank gehangen. Van dat zappen word je overigens op zo’n tijdstip niet echt vrolijk. Kijken naar de Astro voorspellingen en de kaartentrekkers die met zeer goed onderbouwde verhalen hun onzin verkopen aan argeloze en eenzame bellers.

Deze keer een korte blog over het vervolg van de wandeling. Inmiddels is de planning voor het laatste deel rond. Op 18 en 19 april loop ik van Sittard naar de sint Pietersberg. Dat is in de "stille" week voor Pasen. Irene loopt de laatste etappe op Goede Vrijdag mee. Zoals je weet loop ik voor een goed doel. Inmiddels staat er meer dan 1200 euro op de lat voor Villa Vrede. Wat een prachtig bedrag en wat fijn dat zoveel mensen hebben bij gedragen aan dit doel.

Mocht je ook mee willen doen, dan kan dat natuurlijk nog steeds. Je kunt een bijdrage overmaken naar rekening NL74MOYO0802019234, tnv De Wandeling o.v.v. Wandelen voor Villa Vrede.

Na het Pieterpad is het wat stil geworden. Tenminste op de site van "de Wandeling". Die site was oorspronkelijk ook bedoeld voor alles wat met de voorbereiding van- en de Pieterpadwandeling zelf te maken had. Het feit echter dat er na de afronding van de wandeling door Nederland zo weinig blogjes verschenen, wil niet zeggen dat er niet gewandeld is.

Het tegendeel is waar zou ik haast zeggen. Met vrienden en bekenden heb ik nog menig kilometertje gewandeld in de afgelopen maanden. Bij mij in de omgeving, een aantal klompenpaden in het midden van het land en natuurlijk in de Nacht van de Vluchteling. Dat laatste was een ervaring op zich. 41 kilometer vanaf het Spoorwegmuseum in Utrecht naar Amersfoort. Langs prachtige plekken, langs de Kromme Rijn en dwars door het bos. Het moet erg mooi geweest zijn.... maar het nadeel van wandelen in de nacht is natuurlijk wel dat je wat minder van de omgeving en de vergezichten kunt genieten: de horizon is wat beperkt, zal ik maar zeggen. Tegelijkertijd was het bijna volle maan en onbewolkt. Het levert bijzondere plaatjes op. Een groep van 1000 mensen die in stilte en in een lange stoet door het donker wandelt is sowieso bijzonder. Dat is het op weg naar een nieuwe dag langzaamaan weer licht worden overigens ook. Niet in de minste plaats, omdat je dan pas ziet langs hoeveel bomen vol met processierupsen je bent gelopen.

Laat ik maar met het vervelende nieuws beginnen. Toen ik vanmorgen mijn rugzak op mijn rug hees, sloot de band rond mijn middel niet. Dat kan een paar oorzaken hebben: er heeft iemand met de rugzak en gordels gerommeld, het materiaal van de rugzak is toch niet okay of ik ben in de afgelopen periode wat aangekomen. Ik ben bang dat het laatste het geval is. Feit is dat het al weer een paar weken geleden is, dat ik wat kilometers heb gelopen.

Vandaag de schoenen uit het vet (deze pasten nog wel) en rond kwart voor 9 in Vianen om mijn vader op te halen. Voor een ieder die denkt dat de titel van deze blog een verwijzing is naar het feit dat hij vandaag met mij mee loopt: die moet ik echt teleurstellen. Deze tocht die we helemaal aan de hand van de WandelzApp zullen wandelen, noemen ze gewoon een trage tocht. Zo zijn er blijkbaar vele. Het zijn tochten die zo min mogelijk over het asfalt gaan. En dat hebben we gemerkt vandaag. De trage tocht in Doorn. Heel veel onverharde wegen en smalle bospaden. Nog geen 20 kilometer van Vianen en Lexmond: een prachtige wandeling van Doorn, langs de rand van de Utrechtse heuvelrug, via het landgoederenschap van het Langbroekerweteringgebied naar de Kromme Rijn en weer door landerijen terug. En traag heeft dan misschien ook wel te maken met het feit dat je zo vaak stil staat om even van het landschap te genieten. Echt een aanrader om te lopen dus!

Vandaag op pad met mijn dochters. Zij hadden mij eind maart als verjaardagscadeau een geheel verzorgde wandeling aangeboden. Hoe mooi is het dan om daags na de wandeling met mijn vader en na het vader-zoon moment, een vader-dochter moment te beleven? De volgende generatie. Ook nu om 09.00 uur op pad. Deze keer richting Rhenen voor een wandeling van ongeveer 17 kilometer door de uiterwaarden van de Nederrijn, het natuurgebied dat ze de Blauwe Kamer noemen en vervolgens door het hoger gelegen Grebbeberg deel, met de prachtige uitzichten op Rhenen en het rivierengebied.

De vooruitzichten voor het weer waren niet echt goed te noemen: er zouden in de loop van de dag diverse buien vallen en de weermannetjes hadden het deze keer helaas bij het rechte eind. Het was voor wat betreft het weer een soort kermis in de hel (zo noemen ze het geloof ik als de zon schijnt en tegelijkertijd de regen met bakken uit de hemel komt). Het ene moment was het drukkend warm, scheen de zon en het andere moment forse buien. Al naar gelang de wandeling en de dag vorderden, volgden de buien elkaar steeds sneller op. Buienradar hield het in ieder geval niet meer bij en zat er regelmatig goed naast.

Vandaag rond Bussum gewandeld. Prachtige (en voor mij: verrassende) omgeving. Op de een of andere wijze heb ik op mijn netvlies, dat het Gooi helemaal dichtgebouwd is en er tussen de woonkernen hooguit nog wat weilanden liggen. Waar ik het beeld vandaan haal, weet ik eigenlijk niet zo goed. Misschien omdat ik doorgaans in een grote boog om het Gooi heen rij. Ik kom er in ieder geval niet vaak. Te weinig zal vandaag blijken.

Vandaag bleek namelijk maar weer eens dat dit vooringenomen standpunt volstrekt onjuist is. Misschien had ik het al kunnen weten door de naam van de wandeling: "Gooische Lusthoven". Het Gooi: historisch gezien als buitenverblijf voor rijk Amsterdam. Wandelen door een gebied, dat een lust voor het oog is. Bij het verlaten van het station (het startpunt) in Bussum, wordt al direct duidelijk dat het gebied waar we vandaag door heen lopen anders is dan ik me het had voorgesteld. Geen weiland, maar heide. En dan volop in bloei. Hoe mooi kan een wandeling beginnen?

Het werd een bijzondere nacht. De nacht van 20 op 21 juni. Landelijk kon het helaas niet doorgaan. We organiseerden hem zelf. In en rond Lexmond. Met een groep wandelaars min of meer verbonden met Lux Mundi, maar meer nog met elkaar. De wandelgroep vertrok op zaterdagavond 20 juni vanaf het kerkgebouw aan de Zuidernes voor een tocht van iets meer dan 40 kilometer. 

Gert-Jan Kool voorop met ferme stappen door de Dorpsstraat, gevolgd door iets meer dan 20 teamleden in gele hesjes en op 1,5 meter afstand. De zon stond nog best hoog en het was eigenlijk iets te warm voor een forse wandeling. We hadden bedacht om in een aantal rondes rond Lexmond de 40 kilometer vol te maken.

Startend met een wandeling van 16,5 kilometer richting Achthoven langs de dijk en vervolgens door de polder richting de Zouweboezem. Het tempo lag gedurende de eerste kilometers hoog. In het hoge gras en laverend tussen de koeien, genietend van het natuurschoon en de oranje kleurende hemel, gingen we vanzelf langzamer lopen. Je weet dat je in een prachtig gebied woont en je vraagt je tijdens de eerste kilometers af, waarom je eigenlijk niet vaker door die prachtige polder wandelt. 

Een paar weken geleden: de nacht van de vluchteling. 40 kilometer in de omgeving van Lexmond. Daarna een prachtige tocht rond Barneveld. Inmiddels is de verzuring in de benen voorbij, het lichaam hersteld en kan een volgende wandeling worden toegevoegd aan de rij met tochten. 30 kilometer vanaf Utrecht richting Wijk bij Duurstede. Langs de Kromme Rijn. Het kromme Rijnpad dus. Origineler kunnen we het niet maken. Samen met Hans van der Velden, mede Rotarian. De andere clubleden konden of wilden niet. Met z'n tweeën op pad. Een middag fellowship zoals we dat noemen.